woensdag 18 januari 2012

Recovery in the hospital

Aankomende 5 dagen zit ik op een vloeibaar dieet. Daarom krijg ik 6 kleine flesjes nutridrink elke dag. Ik krijg complimenten van de verpleging, omdat ik ze zo braaf opdrink en niet zeur. Ze zijn niet zo erg hoor, en ik krijg wel eens een ander smaakje. Maar na 5 dagen had ik er wel genoeg van.

ENGLISH: I can not eat the next 5 days. Therefor I receive 6 small bottles of nutridink every day. I get compliments by the nurses, for drinking them so well. They're really not bad and in different flavours, but as the days goes by, you get quite fed up with them.

Op vrijdag voelde ik me zo ontzettend moe, dat ik me niet druk maakte om de komende 5 dagen stil liggen. Maar vanaf zaterdag begon ik de dagen af te tellen. Ik dacht op zaterdag: 'Nog 5 dagen?! Hoe ga ik dat ooit doen?'. Op zondag; 'Oh dit gaat goedkomen. Morgen kan ik zeggen, dat ik morgen uit bed mag. Vandaag is het infuus eruit gegaan, dus weer een slangetje minder. Het gaat steeds beter!'. En op maandag; 'Morgen uit bed, yes!'. Zo heb ik mezelf er doorheen gehaald ;).

On friday I felt so tired that I couldn't care about laying this still for 5 more days. But since saturday I starting counting the days of. I thought to myself on saturday; 'Oh my, still 5 more days?! How am I gonna do that!". Then on sunday; 'Ah, it's gonna be okay. Tomorrow I can say, that tomorrow I can go out of bed. They took out the infusion out of my arm, that's on tube less. The recovery curve is going upwards!'. Then on monday; 'Yes, tomorrow I can get out of bed.'. That's how I got myself through ;)

Twee keer per dag spoelt de verpleging de wond, met medisept. Een gele vloeistof, ontsmettend, wat heerlijk verkoelend werkt! Ze gieten het zo over het scrotum, tussen mijn benen die vast zitten. Dit doen ze op deze manier, omdat ze er niet anders bij kunnen. Het is wel vies dat je op een matje ligt en nadat ze de vloeistof hebben gespoten, loopt het natuurlijk naar achteren. Naar je achterste. Ze verwisselen daarna het matje, maar echt schoner voel je je niet... Erg vervelend, maar dat moet maar voor een paar dagen.

Twice a day, the nurses clean the wound with medisept. That's a yellow solution which desinfects. It's cold, which is a nice feeling. They pour it all over my scrotum, between my wrapped up legs. They do it like this, because they cannot reach the place otherwise. The thing which isn't that cool about this, is that you lay on a mat. The solution is going down when they pour it. So it's going straight to your rear. They refresh the little mat, but still you can feel it being wet, not a clean feeling really. But this needs to be done for now.

Ik heb dr. Bouman een aantal keer gesproken na de operatie. Hij kwam bijna elke dag bij me langs. Hij wilde alles zelf in de gaten houden. een fijn idee! Zo kon ik hem vragen stelde, die me te binnen schoten. Hij vertelde welke kant ik de nieuwe penis bijvoorbeeld in mijn boxers kon dragen. Allemaal vragen waar je bij stil staat.

I met dr. Bouman almost every day after the surgery. He wanted to check it out himself, which I think is a good thing. I had the change to ask him things, like; how to put the penis in my boxers, once I'm home. He just showed and told me everything I needed to know.

Naar huis / Going home

Op dindsdag mocht ik dan uiteindelijk uit bed. Om 8 uur kwamen de artsen langs om alles uit te pakken. Met 6 dokters kwamen ze, dokter Bouman was er niet bij. Een dokter begon de arm uit te pakken, eentje mijn been, 2 dokters de piemel en al het verband eromheen. En twee dokters keken toe. Alles samen is niet fijn, omdat je zo onder de indruk bent van alles. Mijn arm lekte nog wat, er lekte wat bloed weg. En mijn piemel werd op mijn linkerbovenbeen vastgeplakt. Een plakbandje vast aan de catheterbuis. Op woensdag vertelde dr. Bouman dat dat niet de bedoeling was. Ik moest hem omhoog houden, dat was voor nu, de eerste tijd, de beste houding. Toen ik helemaal uitgepakt was, wachtte ik op de verpleging. Ik mocht voor het eerst uit bed! En wel helemaal uitgepakt. Voorzichtig ging mijn bed omhoog, zo zat ik in bed. Ik schoof naar de zijkant van het bed. Toen de benen van het bed. Zo moest ik even een minuutje blijven zitten. Hierna stond ik op en bleef weer even staan. Daarna kon ik aan de arm van de verpleegster naar de badkamer om eindelijk weer eens te douchen. Maar dan wel op een stoeltje. Op dat moment voelde ik echt als mijn oma. Je kunt gewoon niets zelf doen en ik bibberde van spanning. De douche was wel erg fijn en ik werd gelukkig niet misselijk. Na het afdrogen voelde ik me niet goed worden. We liepen vlug terug naar het bed, waar ik snel een bakje vroeg om over te geven. Gelukkig hadden ze net mijn bed verschoont en kon ik liggen. De misselijkheid ging hierdoor gelukkig direct weer weg.

In de avond ben ik nog 1 keer een rondje gelopen op de gang, met mijn bezoek. Ik liep erg langzaam en aan iemand zijn arm. Morgen zou ik naar huis gaan en ik wilde graag laten zien dat ik wel mobiel was.

On tuesday I finally got to go out of bed. At 8 o clock in the morning the doctors came by to 'unpack' me. They came with 6 of them, but dr. Bouman was not there, all packing out something. One doctor was busy with my arm, while the other one was busy with my leg. Two doctors unwrapped the penis and everything around it. And then the last two just looked at it. Doing all that together is not the best thing, as you are just so impressed by everything. The doctor taped the cathetertube through my penis onto my left leg, to hold it in place. Dr. Bouman came later that day and told me that was wrong. He told me to put it upwards in my boxers, especially the first time. When I was all unwrapped, I went to the showers with the nurse. I had my shower while seated, which was great. I didn't feel sick, untill after the shower. So we went back to the bed, where I almost had to throw up. But luckily the nurses already refreshed my sheets, so I could immediately lay down. I felt much better.

I walked around the corridors one more time that evening, with my visitors. I was going to leave tomorrow and wanted the nurses to see that I was mobile enough.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten